آیین ازدواج؛ حلقه نماد وفاداری ابدی
در بسیاری از فرهنگ ها رد و بدل کردن انگشتر به عنوان نماد باهم بودن جاودان، عنصر جدایی ناپذیر سنت ازدواج است. سایر آداب و رسوم ازدواج بر حسب مذهب، خاستگاه، اصل و نسب زوج و سنت های آن منطقه تغییر می کنند.
در جزیره ی ایتالیایی ساردینیا، رسم است عروس و داماد در مراسم ازدواج یک کاسه سوپ بخورند. در هند، کف دست های عروس را در شب قبل از ازدواج با حنا به شکل هنرمندانه ای تزیین می کنند. در بلغارستان عروس را قبل از ورود به زندگی جدیدش در شب قبل از ازدواج به حمام می برند. از طرف دیگر در بسیاری کشورها روی سر عروس و داماد برنج می پاشند، برنج سمبل توانگری ومحصول دهی است و بر طبق سنت ها برکت، نعمت و بچه دار شدن را تضمین می کند. در آلمان مرسوم است که عروس و داماد بلا فاصله بعد از رد و بدل کردن انگشتر، تنه ی یک درخت را اره کنند، همچنین داماد همسرش را تا آستانه ی درب خانه به دوش می گیرد. ولی تقریبا در تمام فرهنگ های این سیاره، تبادل انگشتر نقش مهمی را به عنوان نماد با هم بودن بازی می کند.
چرا انگشتر به عنوان نماد ازدواج انتخاب شده است؟
فرم انگشتر به آن ماهیتی نمادین می بخشد و آن را به عنوان اصلی ترین جواهر مراسم ازدواج در سرتاسر جهان گسترش می دهد: دایره ابدیت را نشان می دهد. اشکال از هزاران سال پیش به یک زبان مشترک جهانی سخن می گویند بنابرین هدیه دادن انگشتر، عشقی ابدی را نمایش می دهد.
یکی از المان های مراسم ازدواج در میان سومریان (۴۰۰۰ سال قبل از میلاد)، گره زدن یک نخ از لباس عروس و داماد به یکدیگر بود که حاکی از پیوندی همیشگی بود. این سنت سومری احتمالا پیشگام سنت رد و بدل کردن انگشتر است. در واقع بسیار محتمل است این عمل در گذر زمان به بافتن حلقه هایی از نخ به عنوان نشانه ی ازدواج تبدیل شده باشد.
سلتی ها (۹۰۰ سال قبل از میلاد) با انگشتر هایی که از سبزه یا علف بافته می شد آشنایی داشتند. در آغاز اعضای هر قبیله انگشتر ها را به عنوان نماد تعلق به آن قبیله استفاده می کردند، اما بعدها انگشتر را در مراسم ازدواج رد و بدل می کردند.
یک مدرک تاریخی نشان می دهد سنت رد و بدل کردن حلقه از قرن دوم قبل از میلاد وجود داشته است. مرد انگشتر را به عنوان نماد عشق و قول ازدواج به زن اعطا میکرد. با رشد سریع ازدواج های کلیسایی از قرن ۱۳ به بعد، انگشتر به یکی از معیارهای مراسم مذهبی ازدواج در اروپا تبدیل شد که نه تنها در میان زنان بلکه میان مردان نیز رواج داشت و به یک عمل مرسوم برای اعلان آشکار و عمومی ازدواج و وفاداری تبدیل شد. همان طور که کلیسا تعیین کرد بیش از هر چیزی نمایانگر تعهد و نادیده گرفتن سایر بانوان بود.
مصری ها و یونانیان باستان همیشه انگشتر ازدواج را در انگشت حلقه ی دست چپ می انداختند زیرا اعتقاد داشتند یک رگ مستقیما از این انگشت به قلب،جایی که عشق در آن زنده است،می رسد. در کشورهای جنوبی اروپا مانند ایتالیا و سوییس و هم چنین در آمریکا، حلقه ی ازدواج عموما در دست چپ انداخته می شود. علت شبیه به همان استدلال صدها سال پیش است: سمت چپ به قلب نزدیک تر است و بیشتر با عشق خویشاوند.
در آلمان، اتریش و کشور های اروپای شمالی حلقه در دست راست انداخته می شود. دست راست ترجیح داده می شود زیرا کلمه ی ‘راست’ با مفاهیم و اصطلاحاتی مانند راستی، درستی و حقیقت معادل است.
اشکال مختلف حلقه ی ازدواج به اندازه ی خود سنت رد و بدل کردن حلقه، قدمت دارد. در اسنادی از امپراتوری رم گزارش شده که داماد انگشتری به شکل کلید به تازه عروس می داده است تا حکومت سمبولیک خود بر املاک و دارایی هایش را نشان دهد.
انگشتر های یک شکل در قرن ۱۵ و ۱۶ رواج یافت و هر یک از نامزد ها تا روزی که ازدواج کنند آن را در دست خود می انداختند. در روز عروسی داماد آن را تقدیم عروس می کرد تا هر دو انگشتر را به عنوان حلقه ی عروسی در دستش بیاندازد.
بعد از آن تا به امروز حلقه های عروسی با سنگ های قیمتی تزئین می شوند. الماس همچنان محبوب ترین سنگ است زیرا نشانگر دارایی، توانمندی، شور و وفاداری ابدی است. انگشتر هایی به شکل دو دست گره خورده نیز سمبل پیوستگی بین زوج هاست.
حک کردن نام، تاریخ ازدواج، عبارت های عاشقانه ی شخصی و منحصر به فرد، به طور چشمگیری محبوبیت پیدا کرده اند و هم زمان متدهای حکاکی نیز پیشرفت کرده است. از حکاکی امضا و دستخط با لیزر گرفته تا حکاکی یک شعر یا داستان کامل بر روی یک قطعه ی کوچک داخل انگشتر.
تکنولوژی جدید طیف گسترده ای از شکل های طراحی را ممکن ساخته است. علاوه بر این تعداد زیادی از زوج ها طرح شخصی و منحصر به خودشان را انتخاب می کنند. در این زمینه طلا، نقره، پلاتین و سنگ های تزئینی انتخاب های متنوعی پیش رویمان قرار می دهند.
حلقه های ازدواج در یک جعبه کنار یکدیگر قرار می گیرند تا در مراسم ازدواج جدا شوند و روی انگشت های عروس و داماد قرار گیرند. ممکن است بخشی از شعر مورد علاقه ی زوج روی یک انگشتر و ادامه ی آن روی انگشتر دیگر باشد. این شعر تا هر دو انگشتر کنار یکدیگر قرار نگیرند کامل نمی شود.
