آیین ازدواج؛ حلقه نماد وفاداری ابدی
در بسیاری از فرهنگ ها رد و بدل کردن انگشتر به عنوان نماد باهم بودن جاودان، عنصر جدایی ناپذیر سنت ازدواج است. سایر آداب و رسوم ازدواج بر حسب مذهب، خاستگاه، اصل و نسب زوج و سنت های آن منطقه تغییر می کنند.
در جزیره ی ایتالیایی ساردینیا، رسم است عروس و داماد در مراسم ازدواج یک کاسه سوپ بخورند. در هند، کف دست های عروس را در شب قبل از ازدواج با حنا به شکل هنرمندانه ای تزیین می کنند. در بلغارستان عروس را قبل از ورود به زندگی جدیدش در شب قبل از ازدواج به حمام می برند. از طرف دیگر در بسیاری کشورها روی سر عروس و داماد برنج می پاشند. برنج سمبل توانگری و محصول دهی است و بر طبق سنت ها برکت، نعمت و بچه دار شدن را تضمین می کند. در آلمان مرسوم است که عروس و داماد بلافاصله بعد از رد و بدل کردن انگشتر، تنه ی یک درخت را اره کنند، همچنین داماد همسرش را تا آستانه ی درب خانه به دوش می گیرد. ولی تقریبا در تمام فرهنگ های این سیاره، تبادل انگشتر نقش مهمی را به عنوان نماد با هم بودن بازی می کند.
چرا انگشتر به عنوان نماد ازدواج انتخاب شده است؟
فرم انگشتر به آن ماهیتی نمادین می بخشد و آن را به عنوان اصلی ترین جواهر مراسم ازدواج در سرتاسر جهان گسترش می دهد. دایره، ابدیت را نشان می دهد. اشکال از هزاران سال پیش به یک زبان مشترک جهانی سخن می گویند؛ بنابرین هدیه دادن انگشتر، عشقی ابدی را نمایش می دهد.
یکی از ویژگی های مراسم ازدواج در میان سومریان (۴۰۰۰ سال قبل از میلاد)، گره زدن یک نخ از لباس عروس و داماد به یکدیگر بود که پیوندی همیشگی را روایت می کرد. این سنت سومری احتمالا پیشگام سنت رد و بدل کردن انگشتر است. در واقع بسیار محتمل است این عمل در گذر زمان به بافتن حلقه هایی از نخ به عنوان نشانه ی ازدواج تبدیل شده باشد.
سلتی ها (۹۰۰ سال قبل از میلاد) با انگشتر هایی که از سبزه یا علف بافته می شد آشنایی داشتند. در آغاز، اعضای هر قبیله انگشتر ها را به عنوان نماد تعلق به آن قبیله استفاده می کردند،؛ اما بعدها انگشتر در مراسم ازدواج رد و بدل می شد.
یک مدرک تاریخی نشان می دهد سنت رد و بدل کردن حلقه از قرن دوم قبل از میلاد وجود داشته است. مرد انگشتر را به عنوان نماد عشق و قول ازدواج به زن اعطا میکرد. با رشد سریع ازدواج های کلیسایی از قرن ۱۳ به بعد، انگشتر به یکی از معیارهای مراسم مذهبی ازدواج در اروپا تبدیل شد که نه تنها در میان زنان بلکه میان مردان نیز رواج داشت و به یک عمل مرسوم برای اعلان آشکار و عمومی ازدواج و وفاداری تبدیل گشت. همان طور که کلیسا تعیین کرد، بیش از هر چیزی نمایانگر تعهد و نادیده گرفتن سایر بانوان بود.
چرا حلقه ازدواج را در دست چپ می اندارند؟
مصری ها و یونانیان باستان همیشه انگشتر ازدواج را در انگشت حلقه ی دست چپ می انداختند؛ زیرا اعتقاد داشتند یک رگ مستقیما از این انگشت به قلب، جایی که عشق در آن زنده است،می رسد. در کشورهای جنوبی اروپا مانند ایتالیا و سوییس و هم چنین در آمریکا، حلقه ی ازدواج عموما در دست چپ انداخته می شود. علت شبیه به همان استدلال صدها سال پیش است: سمت چپ به قلب نزدیک تر است و بیشتر با عشق خویشاوند.
در آلمان، اتریش و کشور های اروپای شمالی حلقه در دست راست انداخته می شود. دست راست ترجیح داده می شود زیرا کلمه ی ‘راست’ با مفاهیم و اصطلاحاتی مانند راستی، درستی و حقیقت معادل است.
در فرهنگ‌های بسیاری، از جمله فرهنگ ایرانی و بسیاری از کشورهای غربی، حلقه ازدواج معمولاً در “انگشت نامزدی” دست چپ قرار می‌گیرد. این عمل ریشه در باورها و سنن تاریخی دارد و دلایل مختلفی برای آن وجود دارد.
در فرهنگ اسلامی، انگشت حلقه دست چپ به عنوان انگشتی مقدس شناخته می‌شود. بر اساس سنت اسلامی، حضرت محمد (ص) و امام علی (ع) از همین انگشت برای نشان دادن عقد نکاح استفاده می‌کردند.
در فرهنگ‌های باستانی برخی مردم اعتقاد داشتند که این انگشت دارای ارتباط مستقیم با قلب است و از این رو باید حلقه ازدواج در این انگشت قرار گیرد تا عشق و احساسات معنوی به یادگار بماند.
بسیاری از افراد این عمل را ترجمه‌ای عاطفی از عشق و اتصال دو جان می‌پندارند. آنها باور دارند که این انگشت مستقیم به قلب متصل است و حلقه ازدواجی که در این انگشت قرار گرفته، به نمایان کردن عشق و ارتباط عمیق بین دو نفر اشاره دارد.
هرچند که این عمل در فرهنگ‌های مختلف ممکن است دلایل و تفسیرهای متفاوتی داشته باشد، اما معمولاً حلقه ازدواج در انگشت دست چپ، به عنوان نمادی از اتصال روحانی و احساسات عاطفی میان دو نفر معتبر است.
آیا طرح و مدل حلقه ازدواج، اهمیت دارد؟
اشکال مختلف حلقه ی ازدواج به اندازه ی خود سنت رد و بدل کردن حلقه، قدمت دارد. در اسنادی از امپراتوری رم گزارش شده که داماد انگشتری به طرح کلید به تازه عروس داده بود تا حکومت سمبولیک خود بر املاک و دارایی هایش را نشان دهد.
انگشتر های یک شکل در قرن ۱۵ و ۱۶ رواج یافت و هر یک از نامزد ها تا روزی که ازدواج کنند، آن را در دست خود می انداختند. در روز عروسی داماد آن را تقدیم به عروس می کرد تا هر دو انگشتر را به عنوان حلقه ی عروسی در دستش بیندازد.
بعد از آن تا به امروز حلقه های عروسی با سنگ های قیمتی تزئین می شوند. الماس همچنان محبوب ترین سنگ است زیرا نشانگر دارایی، توانمندی، شور و وفاداری ابدی است. انگشتر هایی به شکل دو دست گره خورده نیز سمبل پیوستگی بین زوج هاست.
حک کردن نام، تاریخ ازدواج، عبارت های عاشقانه ی شخصی و منحصر به فرد، به طور چشمگیری محبوبیت پیدا کرده و هم زمان متدهای حکاکی نیز پیشرفت کرده است. از حکاکی امضا و دست خط با لیزر گرفته تا حکاکی یک شعر یا داستان کامل بر روی یک قطعه ی کوچک داخل انگشتر.
تکنولوژی جدید طیف گسترده ای از شکل های طراحی را ممکن ساخته است. علاوه بر این تعداد زیادی از زوج ها طرح شخصی و منحصر به خودشان را انتخاب می کنند. در این زمینه طلا، نقره، پلاتین و سنگ های تزئینی، انتخاب های متنوعی پیش رویمان قرار می دهند.
حلقه های ازدواج در یک جعبه کنار یکدیگر قرار می گیرند تا در مراسم ازدواج جدا شوند و روی انگشت های داماد و عروس بنشینند. ممکن است بخشی از شعر مورد علاقه ی زوج روی یک انگشتر و ادامه ی آن روی انگشتر دیگر باشد. این شعر تا هر دو انگشتر کنار یکدیگر قرار نگیرند کامل نمی شود.
شما می توانید حلقه ازدواج با الماس و سنگ های قیمتی انتخاب کنید؛ اما حقیقت این است که حلقه ازدواج ساده و سنتی، همیشه اولویت دارد. زیرا امکان استفاده آسان در طولانی مدت را فراهم می کند. انگشتر ساده برای روزمره ایده آل است و شما می توانید به راحتی آن را در محل کار در دستان خود نگه دارید.
از انگشتر نشان یا انگشتر نامزدی چه می دانید؟
انگشتر نامزدی یا انگشتر نشان، نوعی انگشتر خاص است که معمولاً به عنوان نشانی از عزم به ازدواج در آینده از جانب مرد به دختر مورد علاقه اش تعلق می‌گیرد. این انگشتر نمادی از تعهد و ارتباط عاطفی بین دو نفر و همچنین به عنوان نشانی از احترام و اعتماد متقابل استفاده می‌شود.
انگشتر نامزدی معمولاً در زمانی داده می‌شود که یک مرد نیت خود را برای ازدواج با یک زن اعلام می‌کند. این نوع انگشترها معمولاً با یک الماس یا سنگ های قیمتی تزیین شده‌اند و به طور معمول در انگشت حلقه دست راست، قرار می‌گیرند.
انگشتر نامزدی نه تنها نمادی از عشق و تعهد دو نفر به یکدیگر است، بلکه نشان از نیت جدی برای ایجاد یک زندگی مشترک و ازدواج دارد. این نوع انگشترها با طراحی‌های خاص و سنگ‌های گران‌بها تزیین شده‌اند تا ارزش و اهمیت این تعهد را نمایان کنند.
